Umutsuz Hayat Şiiri - Emin Özcan 1

Adın iki kelimeden oluşsaydı
Bu kadar korkmazdım senden
Sana Harf harf yenilirken kalbim
dudaklarımın kalelerinde kuşanmazdım

Nedir bu kemiklerimdeki ince sızı
Geceleri kalbime vuruyor boğuluyorum
Dağınık duran kopyalanmış hayata
Bir durak istiyorum yada bir umut ..

Kırlaşmış penceremde çiçekler
Büyümüş camdaki balıklarım
Nihayet reçetesi olmayan hayatın
Okları saplandı sırtımdaki pencereme...

Kimse duymasın bu geceyarısındaki kuşatmayı
Deliren ve yine yaşayan kimseler ki insanlar
Her gün uyuyup, uyanıp zamana bakmaktan
Kaç yaşında olduğunu unutup...ölecekler.

Zaten öleceğiz
Bunu kurbağalar da biliyor
Gece yarısı kuşatmayı onlarda biliyor
Ve sesleri bir çığlık gibi geceyi bölüyor...

Zaten diyorum
Bir kötü efsane gibiydi bu yıllar
Öyle savruk öyle fiyakasız öyle acı
Evet acı hemde toplu acı..

Ne kaldı ki yaşamadığımız
İyiye, güzele, doğruya hasret
Sevgiye yoksul, karınları tok
Ama gözleri herşeye aç
Evet aç ...
Ama duygulara aç
Aşka aç
Umuda aç...

Gelgelelim hiçbir mevsim
artık o eski baharlar gibi olmayacak
Hiç bir Ahmet artık Arif olamayacak
Ne saz çalan bir hasret
Ne keman çalan Farid Farjad
Bir daha aynı duyguları yaşamayacak...