Kimlik Şiiri - Kadir Bıyıklı

yıkanıp birdenbire kubbesiz
abartıları çoktan astık bir mandalla
üzerlerinden ne güneşler geçti
kökünden koparıp yürekleri
bütün cilaları soyup zımparaladık
çırılçıplak kayın cesedi
ayaklarımızın altında sürgit
acıyacak bizim de liflerimiz
kopmasına birkaç mevsim yeter
biriktirdiğimiz yapraklar daha sarı daha bir kuru
sarnıçlara kaçtı bütün birikmelerimiz
kim bilir
hangi deniz koynunda besler
yanaşımları “utandık zamanlara” bıraktık
uzak bir kuş sürüsüne takılıp sürüklendik
eski adsız bulutlar yığıldı göz uçlarımıza
kaldık eşiğinde gece denilen ayyaşın
ayılmak uzun sürdü
ayrılmak o kadar kısa
dokunmak o kadar kısa
milyar yıllık zamanda
ve çoktan kovaladık gölgelerimizi
biz yoktuk aslında…