Dolunayda Çalındı Kimliğim

Ben buralı değilim.
Bu meydanları, bu sokakları tanımıyorum;
bu şehri bana hiç sormayın,
ben buralı değilim.

Siyah saçlarım, pala bıyığım
ne yapay yüzlere yakışır
ne de sahte ormanlara—
ahenk aramayın.

Siren sesleri yük oluyor kulağıma,
tüneller karanlığımı derinleştiriyor.
Rüzgârlar, peronda dizilen yolcular
beni ehlileştiremiyor.

Makinelerin diline alışamam;
benim doğallığım
doğanın doğallığında saklıdır,
üç maymunun suskunluğunda değil.

Ben buralı değilim.
Karanfil kokusu, açgözlü ellerde
bir başka bahara rehin bırakıldı.

Gökyüzünü hiç sormayın;
mavi, rüyalarımın eşiğinden çekilip gitti.
Nisan yağmurları
gözlerimin yazını kararttı.

Kuşlara verdiğim sözler
delilerin sofrasında
paslı bir tenekeye dönüştü.

Dolunay—
işte kimliğim oralarda.
Ben buralı değilim.
Buralı olamam.
Olamam.

Ben oralıyım.
Toprağım orada—
kucak açan anam,
parıldayan yıldızlarım orada.

Süvariyim;
meydan bizim!
Arkadaşlarım orada,
dilim orada,
yaşamım orada.

Gökyüzüm var, masmavi.
Ama çaldılar benden—
korkularım da umutlarım da
orada kaldı.

Hayallerim…
Dolunayda çalındı kimliğim.
Arıyorum,
arıyorum…