Kimliği Kapanan Sözler Şiiri - Sefa Çelik

Kimliği Kapanan Sözler

Benim kalbimdir; ne kadar var, bilemem.
Ne kadarı kaldı ömrümün,yada ne kadar gecti bilemem.
Ömrümü tüketirken bu yanlış cağda, ayrılığı bilemem bu sevda ormanında.

Bir avuç toprakla doldurulmuş rüyalar gözlerimden fışkıran karanlık buharlarla birleşiyor. Yollar boyunca unutulan dualar gibi içime çöken sessizlik, her yanımda kaybolmuş insanlarla dolu. Bir sokak lambasında titreyen aydınlık, kimsenin anlamadığı bir zamanın içinde saklı. Göğsüme çökmüş gecenin serinliği, içimde susan büyük bir savaşı uyandırıyor. Kör olmuş bir akıntıya kapılmış gibiyim; kendimden kaçarak varlığımı arıyor, her adımda biraz daha uzaklaşıyorum.

Adını bilmediğim bir göçmenim şimdi. Köklerim çoktan koptu, tutunduğum dünya kaygan ve kaybolmaya mahkum. Her sabah, her gece biraz daha uzaklaşıyorum ve omuzlarımda yığılan ölümler ağırlaşıyor. Fırtınaya tutulan bir yaprak gibi düşüşüm sessiz, kaçınılmaz. Hangi mevsimde yanacağımı bilmeden ateşten bir iz bırakıyorum ardımda. Dünya mı ayaklarımın altından çekiliyor, yoksa ben mi zamana esir düşüyorum? Varlığım, her çatlağa sızan bir su gibi, her adımda biraz daha kırılıyor.

Bir çığlık atsam, yankısı kimin içini deler? Zaman benden ne alır, ne verir? Soruların bir cevabı var mı, bilemiyorum. Toprağa gömülü bir ağıt gibiyim; duyulmayan, görülmeyen ama hep var olan bir iz. İçimde sürekli yanan bir ateş var, sönmeyecek kadar derin ve anlatılamayacak kadar sessiz. Her nefes bir veda, her an bir hüsran. Yaşamak, belki de kaybolmaktır ama ben kayboldukça var oluyorum. Ve bu çember, hiç kapanmıyor.

Kendimden doğup kendimde tükeniyorum. Gözyaşlarım, suskunluğun yankısı. Beni var eden ellerime kapanan ve sonra yavaşça çöken karanlıkla yüzleşiyorum. Bir gün ben de, bir taş gibi susacağım. Kimse son cümlelerimi duymayacak. Toprağın altına serpilmiş sözlerim, göğe savrulan kimliksiz varlığım olacak.

Sefa Çelik