Kimler Vardı... Şiiri - Mehmet Şahan

Nice küçük dağları ben yarattım der gibi,
Yücelerden inmeyen kimler vardı bir zaman!
Naim Cennet bağları alelade yer gibi,
Kıymetini bilmeyen kimler vardı bir zaman!

Kimi şanı, şöhreti dilden dile nakşeden,
Kimi namı, halveti halden hale akleden!
Kimi hanı, serveti elden ele nakleden,
Kendince hiç ölmeyen kimler vardı bir zaman!

İşlediği günahın inanmayıp narına,
Doğruları duysa da güvenmeyip Harun’a,
Servetini katlayıp beş çekse de Karun’a,
Zenginlikte saymayan kimler vardı bir zaman!

Yaşadığı hayatta defterleri dürülen,
Cennet ehli olsa da elden ele sürülen!
Deryalarda yüzse de hala fakir görülen,
Umursayıp duymayan kimler vardı bir zaman!

Uygun kelam söz ile eğitirdi kuşları,
Sağlam bakan göz ile eritirdi taşları…
Değişmeyen öz ile bitirirdi yaşları,
Kem nefsine uymayan kimler vardı bir zaman!

İnsanlığın kalbini Kâbe gibi köşk bilen,
Gönüllerde kalmayı kazanç bilen, meşk bilen!
Rahmet(i) âlem olmayı en doyumsuz aşk bilen,
Yaratan’a doymayan kimler vardı bir zaman!

Şahan der ki su ömrüm dönüşse de eleme,
İnandığım O Resul rahmet olmuş âleme…
Methiyeler döktürüp yazdırsam da kaleme,
Bu sevgiyle yaşayan kimler vardı bir zaman!