Kimler seviniyor parmak kaldırsın

Her gün, çizgi çizgi siliniyor, belleğim de ki hüznün yüz hatları,
silinmiş siluetlerin,
silgi darbelerinden geriye kalan izleri kadar belirgin ancak anımsamalarım,
yüzyıllardır kitaplar biriktirmiş, kayıtlar tutmuş,
nedeni belirlenemeyen ve söndürülemeyen bir yangında,
tüm hatırladıkları kül olmuş bir şehir kütüphanesi gibi hafızam,
harflerin anımsattığı isimler ölmüş,
kokuların hatırlattığı mevsimler her daim kurak,
yüz olsa adlar eksik, adlar olsa yüzler yok,
bütün parçaları kaybolmuş bir yap bozun boş çerçevesinden,
içime soğuk davet eden camsız bir pencereden bakıyorum boşluğa,
gözümü üzerine düşüreceğim gölgeler karanlıkların sadık cariyesi,
ne suskun ölmüşüm diyorum, ne kadar sakin,
salgın bir hastalıktan, yada bir yanardağ patlaması yüzünden tahliye edilmiş
şehirlerde giyilmeden terk edilmiş,
yada unutulmuş, çok uzun yollar yapmış, yıpranmış, yırtık, yorgun bir ayakkabı gibiyim,
ağaçlar ve en sevdiğim hayvanlar var cenazem de,
en ön safta dünya ya kocaman sarı gözleriyle bakan papatyalar,
ölüyorum, yitik bir hafızanın sorumsuz bir yangın sonucu kül olması neticesinde,
kimler seviniyor parmak kaldırsın,
kimler üzülüyor, hüzünlerini papatyalara aldırsın.