Kimki Bu Şiiri - Mutlu Çetinkaya

Gök yüzü karanlık yine şafak vakti,
Akşamdan kalma göz yaşları,
Gök yüzünü kaplamış.
Ağlamış için için sabaha kadar,
Soğuk esen rüzgara inat
Issız ve yalnız kalmış...

Hiç bu kadar sevmemişti, garibim.
Oysa özlem ve aşkı beraber yaşıyordu.
Boğulurmuydu hıçkırıklarında, bilmem...
Ne derdini dinleyen oluyordu
Nede şiir yazmamasına bi sebep bu şehirde

Severken iyi adamdı oysa...
Ta ki, aşık oluncaya kadar.
Yanız kalıp kalabalığın ortasında,
Her mısrasına sevdini anlatana kadar

İşin garibi pişman da değildi sevmekten.
Adı onda saklı...
Platonik mıslarına emsalini işlemekten;
Her gece uyurken,
Bir meleğin onu koruduğunu bilmekten...

Hasretin aylarca esip geçtiği sokaklar.
Korkarak geçiyor, tekrar yakalanmaktan korkuyor
Garibim,
Sevdiğini söylüyememek onu çook üzüyor.