Kimin Umrunda Olur Acep Şiiri - Arda Atak

Ay gibi parlaktım gökyüzünde bir çiçekken
Güneşi yansıtırdım bedenimle ruhum göçerken
Yangınlar arasında atmosfere karışırdım solunmazdım
Soluksuzca gülerdim her seferinde ölürken

Perdeler arasından süzerdi bazen karanlığıma bir hüzme
Köhne bir ruh birkaç boş şişe ve yarıda kalmış bir dövme
Ve çocuklaşırdım sevindiğimde ve gülerdim
Şimdiyse yanımdaki ayyaş bana der boşuna sövme

Sokakta selam vermeden geçip giderdim kendimle meşgulüm
Şimdi bir kendim bile yok susan bir dil ve kalan iki gözüm
Söylenme onlara kimin umrunda olur acep
Sanırım gözlerimi kapatmak bana kalan son çözüm