Kimin Sırası. Şiiri - Kamil Çağlar

Bağlamışlar ayaklarımı mengeneye,
Kafamdan da tutmuşlar kerpetenle!
Biri diyor ki diğerine:
“Sıra bende kardeşim, sıra bende! ”

Her çevrilişinde sıkılan vücudum,
Diğerine sesleniyor acı dolu inlemeyle.
“Sıra sende arkadaşım, sıra sende! ”

Sesleniyordu acıyla ama, içinde kin yoktu.
Önceden alınmıştı, silinmişti kitabından.
“Öteki de gelsin” diye mırıldandı,
Acıdan peltekleşmiş olan diliyle!

Öteki hemen uydu bu kısık sese!
“Diğerleri eksik bırakmış,
Biraz daha sıkmalı şu deyyusu! ”

“Ne fark eder? ” dedi, yine mırıldanarak.
Acı gözlerinden fırlamaya çalışıyordu.
Ama ısrarla, “ne fark eder? ” diye tekrarladı!
Biraz da boynu bükülmüştü, hüzünlüydü.

Hiçbiri aldırmadı. Nasıl olsa kolları bağlı,
Ayaklarına da zinciri takmışız sımsıkı.
“Ya dili? ” dediler. “Ya dilini nasıl tutacağız? ”

“Dilimi de kesip atarsınız. Zor mu? ”
Söylemek istedi, bunu da haykırmak istedi!
Beyni böyle emrediyordu, hadi haykır!
Ama dili pelesenk! Sesi çıkmıyordu artık.

Çözüm değildi bu! Nasıl susturulurdu?
“En iyisi kafasını keselim” dedi ilki.
Öteki gülümsedi, diğeri ise korktu!

Diğerine baktı gülümseyerek! Biraz da alaycı!
Ayaklarım mengenede, kafam ise kerpetende!
Yanında duruyor öteki ve ilki,
Kesmekten korkuyorsun kafamı, hayırsız tilki!

Hiddetlendi birden! Öteki de öfkelendi!
“Ne söylüyor bu? ” dedi ötekine,
Donakalmıştılar hepsi! Öylece buz gibi.

Artık bitmişti! Acıda duymuyordu eskisi gibi.
“Ha gayret” diye geçirdi içinden.”Son bir gayret! ”
İki dişi arasından kerpetenin “ha gayret! ”
Şimdi sıra benim! “ha gayret, ha gayret'.

.....”22.00 – 28.10.2006

Kamil Çağlar
Hayrabolu