Çocukken alışmıştım
Oruç tutmaya değil
O sayılmaz
Açlığa
İstemeden
Sevmeden
Zoraki bebekliğimde
Zavallı kadın
Zavallı annem
Çocuksun anlayamıyorsun
Yaşayanlar bilir
Birileri karşısında görürken
Sen körsün
Sen sağırsın
Sen dilsizsin
Senin bacakların yok ayağında
Sen açsın
Parmağınla ağzını kapatıp dudaklarını yalasan
Kimse görmez
Yutkunuyorsun üstelik
Bir şeyler boğazında kalır gibi
İstemiyorsun direniyorsun
Ama çocuksun
İraden çocukluğun istiyor
Söyleyin şimdi ben kime küfredeyim
Kime küseyim
Zavallı anama mı
Kaderime mi
Bozuk devrin
Bozuk insanların
Tamir edilmeyişine mi
Kayıt Tarihi : 12.8.2011 17:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!