Kimin Elinde Kantar Şiiri - Adnan Yeşiltaş

İnsan dünyada en çok kendisini yargılar
İnsan en çok kendisini sorgular
Genelde bağışlamaz kendi kendini yakar
Mütemadiyen kendisini zindanlara atar
Hatta çoğu zaman yetinmez
İlk celsede sorgusuz sualsiz asar.

Bütün bu cezalardan rahatsız olur mu?
Elbette olur ancak bunlar geçicidir
İlk fırsatta yine kendi ümüğünü ele geçirir
Boğar,asar,keser akla hayale gelmeyecek işkenceler.

Her hadisenin sonunda
Her canı yandığında
Birini üzdüğünde biri kırıldığında
Kendini yaralar biri ağladığında
İnsanlar bunu hep yaparlar.

İnsanlar çocukluğunun kopyasıdır
Çocukluğunun acılı aslıdır yaralıdır
Çünkü insan yara almadan yaşayamaz
Yaraları olmayan hiçbir insan olmaz.

İnsan doğar büyür
Bazen de büyümeden ölür
Doğduğundan sonra sürekli yoldadır
Yol aldıkça…
Bir şeyler her adımda geride kalır
Her adımda azalır
Yitirdikleri öyle çoğalır.

Taşıyamaz birileri
Hayatın acıları,
Kayıpları öyle ağırlaşır ki
Taşıyamaz omuzları,
Ayakları olur dizleri.

Geriye dönmek çocuklaşmak…
Yeniden cıvıl cıvıl hayata karışmak
Ana kucağı,
Baba sıcaklığı…
Bilir gidenlerin geri gelmeyeceğini
İstese de geriye dönülmeyeceğini.

Rüyalarıyla insanların başı derttedir
İnsan duygudan etten ve kemik-tendir.
Yıpratır insanı doğan her güneş
Her rüzgarda kırılır savrulur dağılır
Her fırtına acımasız bir iz bırakır.

Bir güzel gün görende…
Daha fazla acı çeker nedense
Güzel şeylerin bedeli daha ağırdır
Güzel günleri yitirmek çok ağlatır.

Hayıflanır insan derinden derinden..
Niye gidenler dönmez ki seferinden
Kendini kandırarak yalancı baharlara övünür
Şimdiki aklım olsaydı diyerek
Mütemadiyen çaresizce dövünür.

Çok geçmeden yolun sonu görünür
Koşan insan yürüyemez olur sürünür
Kan tadındadır nabzı ölüme atar
Gerilere baktığında dolar taşar…
“Şimdiki aklım olsaydı”
Halbuki daha öncekiler de çok hayıflandı
Hiçbir işe yaramadı.

Yalancı dünyanın yalanları
Başlar gün ışığına çıkmaya
Bütün kurnazlık bütün salağa yatma
Hiçbir işe yaramaz..

Toprak ana verdiğini almadan bırakmaz.
İnsan en çok kendisini sorgular
İnsan kendisini bir kaşık suda boğar
İnsan kendisinin asıl düşmanıdır
İnsan yalnızca kendisini kandırır.

Yalancı baharların
Kırağı yemişleriyle
Güneşi bekleyen nemiz
Kendi kendini yiyen çok bilmişlerimiz
Sahi biz kimiz ?
Halbuki ölüm var
Ölümden öte ne var
Kar ve zarar…
Kimin elinde kantar ?..