Kimin bu geçmek bilmeyen geceler

Ölüm terbiyesi kollarımın boşluğundan sarılıyorum sana.
Uçurumlar diz boyu, yıldız dağlarının eteklerindeyim.
Dibim yırtılmış taşların can almış suskunlukları.
Korkularım iki aylık ceset kadar kokuyor.
Sesim ilk çığlıkta kısıldı. Kursağımda kalan umutlarım intihara meyilli.
Soğuk şarkılar değiyor dudaklarıma, dudaklarımda binlerce kelime suskunluğu.
Bir dünya dolusu kalabalık recm ediyor beni yalnızlığa.
Yalnızlık bu kadar sahipsiz miydi ?
Kimin bu geçmek bilmeyen geceler.
Kimden kaldı bu kadar ağır dert, sırtım bu yaşta bu kadar yükle nasiplenmeseydi ya.
Sen gitmemiş olsan ben gelmiş olsam.
Korkularımız karambolda bir yerlere tutunsa.
Bizler binlerce insan arasında bir birimize değmiş olsak.