Kimim Ben? Şiiri - Önder Yücel

Kimim ben?
Neyim?
Kim için yaşıyorum bu dünyada?
Ne için geldim?
Niçin?

Bir har gür gidiyor insanlarda,
Ekmek kavgasına,
Kiminin derdi ise para.

Solcular bas bas bağırıyorlar; “Eşitlik! ” diye,
Kadınlar; “Biz erkeklerle eşitiz! ”diye,
Bu dünyada eşitliğe yalnız ölüler sahip,
Altın mermerlisi, beyaz kefenlisi, sokakta öleni,
Arkasından duası edileni ya da beddua verileni,
Hiç fark etmez,
Çünkü onlar cansız bir beden,
Çünkü onlar yalnızca ölü...

Mâhlükatların en şereflisi insan.
Evet evet insan.
Hayvanlar yaşamak için öldürürken,
İnsanlar hanlar, katlar, yatlar için öldürüyor!
Evet evet insan.
Ama hani nerede?
Hadi bulun bana insanı.
7 milyar içinde,
Arıyorum 7 insan.
Tanıdığım, bildiğim ve güvendiğim,
Bana en yakın insana koşup soruyorum,
Parmağımı uzatıp hiddetle;
“Sen ey insanoğlu” diye aynaya...
“Sen ne kadar insansın?
İnsana sadece insan olduğu için ne kadar değer veriyorsun?
Bir dilenciye para verirken ne düşünüyorsun?
Sokakta yatan adama,
Fahişelere ne gözle bakıyorsun?
Yoksa iğrenip, utanıp başını mı çeviriyorsun? ”

Adam donup kalıyor...
Şaşkınlık içinde beni dinliyor.
Ve ben devam ediyorum;

“Sen ey insanoğlu,
Hayvanları ne kadar seviyorsun?
Bitkilere ne kadar sahip çıkıyorsun?
Yaratılanı yaratandan ötürü ne kadar seviyorsun? ”

“Ey insanoğlu!
Kırmızı ışıkta geçerken,
Kaç kişiyi eziyorsun?
Yasaları, insanları, arabaları,
Hepsini, hepsini bir bir ezip geçiyorsun!
Yanlış anlamayın,
Herkesi ezip geçen sürücü değil sadece.
Her şeyi ezip geçen aynı zamanda yaya,
Kırmızı ışıkta beklemeyen,
O bir dakikası ya da bir saniyesi bile,
Boşa geçirmemesi gereken bir insan!
O değerli zamanını ayaklarını uzatıp,
Ağzı açık televizyona yapışması...
Bir barda, bir orospunun apış arasına girmesi,
Ya da zengin bir erkeğin metresi olması gereken bir insan!
Hiç vakit kaybetmeden.”

“Ey insan sen ne kadar üretiyorsun?
Kendini ne kadar eğitip, geliştiriyorsun? ”

“Ey insan tahammül noktan ne?
Nerede susup, nerede konuşuyorsun? ”

“Çıkar gözetmeden ne kadar sevebiliyorsun?
Karşındaki insanı, kuşu, ağacı, hayatı,
Kırmızıyı, moru, eflâtunu...
Dinini,cenneti,
İsâ’yı, Musa’yı ya da Muhammedi,
Beyazı ve siyahi,
Işığı ya da karanlığı,
Çok tanrılıyı ya da tanrısızlığı,
Söyle çıkarsız bir şekilde nasıl seviyorsun? ”

“Sadece sevmeyi, sevebilmeyi,
Ne kadar becerebiliyorsun? ”

“Ey insanoğlu!
İnsan doğuyorsun şüphesiz,
Ama ne kadar insan kalabiliyorsun
sonunda?
Gözlerini açtığında insansın,
Ya gözlerini kapadığında? ”