Bir damla suyum ben... Kader süzgecinden damıtılıp belirlenmiş toprağa düşen... Toprağın içine alıp çamur ettiği ve maveradan gelen hisle yeşerip şekillenen...
Minicik yürekli bir bebeğim ben.. Ayrılıkta hayatta kalmak için ağlayarak nefes alıp veren... Masum ve her şeyi bilen...
Yavaş yavaş yürüyorum ben... Her adımda biraz daha ilerleyen... Anlamını bildiğim eşyanın isimlerini öğrenen... Şimdilik bilinmeyeni bilip, hala melekleri hisseden...
Gencim, deli akan kanımla huzurdayım ben... Semaya açılması gereken ellerimle, bilmediğim uğraşlardayım... Aşk denilen heyecanla, kavgadayım kendimle, artık tamamen dünyalıyım ben...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
