Kimi öpsem, yitirir anneliğini

ve en kısasında bile

bir koşunun,

kendi gölgeme yeniliyorum…

en uzununda

zamana..

çocuklğumdan düşüp

ihtiyarlığıma büyüyorum..

kendini yenilemeyen bir tonunda

siyahın,

grilere soluyorum..

kusuyorum bütün tonlarını renklerin,

bir gri kalıyorum

gölgeme yenilmişliğin

öğlen güneşi altında nefes nefese..

nikotin taşıyor soluğumdan..

dişlerimde tütün sarılığı

-ki kimi öpsem, yitirir anneliğini-

düşlerimi boyuyorum tütün rengine..

düşlerimi

tütüne sarıp da çekiyorum..

nikotin doluyor düşlerime,

bir şiiri uyanıyorum düşercesine,

irkilerek..

irkilerek uyanıyorum çocukluğumdan,

kır’lar yağmış saçlarıma…

bıyıklarımda tütüne sinmiş kederler,

“ki bütün kederlere

bir çocuk yüzünde tutuldum ben…

bütün kederleri

bir çocuk gülüşünde unuttum..”