Kimi Götürür, Kimi Bakar

Kimi kuru ekmek için yarışır
Eski dostlar düşman olmuş kapışır
Er meydanı diye silah konuşur
Kimi tabutunu sırtlamış gider…

Yağdanlıklar sıra sıra dizilmiş
Boncuk gibi ince ipte süzülmüş
Avantaya leş kargası tünemiş
Kimi bir köşeyi döner de gider…

Dökülen kanı sindirerek içerler
Kurbanları gizli gizli seçerler
Habersizce bu dünyadan göçerler
Kimi kefenini biçerek gider…

Kuytu köşelerde paylaşım olur
Birileri çuvalların doldurur
Dostlarına hazineyi soydurur
Kimi kuru çıkınını alıp da gider…

Sıcak evde horultuyla uyurlar
Açları görmez sonradan duyarlar
Ceplerine dolarları koyarlar
Kimi soğuktan donarak gider…

Hatır soran olmayınca küserler
Karşısında konuşanı keserler
El pençe divan duranı severler
Kimi gururunu alır da gider…

Zamanlarını av peşinde harcarlar
Pençeleri mazlumları parçalar
Güçlüyü görünce hemen kaçarlar
Kimi mezarını kazar da gider…

Sel gibi önüne katıp süpürür
Adamı olmayanca defter dürülür
Ağam paşam demeyince sürülür
Kimi yatağını sırtlar da gider…

Haramı helal edip cebe indirir
Servetin üstüne servet bindirir
Göbeğini kaşıyarak sindirir
Kimi arkasına bakmadan gider…

Arpalıklar ellerinde yetişir
Kölelere emir verir pişirtir
Yalakalar bir bakışta yetişir
Kimi olanları izleyip gider…

Gece rüyasında parayı görür
Sabah ilk işi devleti sömürür
Aç gözü doymaz, hamuduyla götürür
Kimi cebini doldurup gider…

Olanları uzaktan izler cahiller
Bu dünyadan gelip geçer faniler
Gerçeklerin farkındadır sahiler
Kimi kadere sığınıp gider…

Aydınım diye geçinen çok olur
İktidarın koltuğunu o korur
Bilmediği konuya maydanoz olur
Kimi kalemini alıp da gider…

İbrahim onları izler gülerek
Gördüklerini irdeler süzerek
Attığı adımı yürür bilerek
Kimi daldan dala uçup da gider…