Kimi Şiiri - Davut Affan Yılmaz

Kimi kapkara görür, masmavi gökyüzünü,
Oysa pak zanneder, kirden bulanmış gözünü.

Kimi barış ister, kan gövdeyi götürürken,
Oysa kımıldatmaz kılını, der daha erken.

Kimi öfkesinden kudurur, zalim görünce,
Oysa dört köşe olur, masum bir can ölünce.

Kimi severmiş gönülden, yari, yarenini,
Oysa ihanetle kirletir, ruh alemini.

Kimi için zaman, gelir, geçer, gider, boştur,
Oysa ki o zaman, şafak vakti kadar hoştur.

Kimi zifiri karanlık görür, hoş şafağı,
Oysa aydınlığa yürür, dinlemez yasağı.

Kimi için dünya, adn cenneti gibidir,
Oysa bulunduğu yer, bin günahın dibidir.

Kimi sever kendini övmeyi, yüceltmeyi,
Oysa kabullenmez tek hatayı, yenilgiyi.

Kimi gösteriş sever, saçar parayı, pulu,
Oysa gösteriş sevmemeli Allah’ın kulu.

Kimi uzak duramaz, bin-bir türlü riyadan,
Oysa uyanacak bir gün, o güzel rüyadan.

Kimi içine atar, yazmadan hiç duramaz,
Oysa kendini atmaya, uçurum bulamaz.

Kimi sabreder ama içini öfke bürür,
Oysa tek başına, daima başı dik yürür.

Davut Yılmaz ( Affan)