Kimi Şiiri - Tezcan Bilgiç

Bak sis inmiş şehre
Göz gözü görmüyor
Gözlerin ise aklımdan çıkmıyor...
Bak yine canlandı,
Hiç dokunmadığım saçların,
Kokusu doldu burnuma,
Yüzüme düştüler yorgunca...
Imkansız sever ama kimisi
Dokunmadan, koklamadan sever
Sarılmadan öpmeden basar bağrına
Rüyalarda bile kavuşamaz kimi,
Ölesiye özler işte
Sabah öğle ve akşamı
Hasretinden ayırır
Takvimlere bakmaz
Gün sayar zaten her dakika
Sessizce sever kimi
Kilometrelerce uzakta canı yansa
Hisseder ağlar
Söyleyemez kimseye hiçbir şeyi
Sadece onsuz yaşadığı günlere söver...
Sabahı bilmez mesala kimi,
Hiçbir gece uyumayınca
Sesini bile özler mesela
Aylar bile geçse üstünden
Her ses onu hatırlatır
Bilmez sevmeyen, bilmez
Sen ne zaman sevdin en son?
En son kucak dolusu ne zaman sevdin?
Ne zaman sarıldın birine dolu dolu?
Kendin için değilde,
Başkası için ne zaman mutlu oldun?
Gerçekten kime güldün gittikten sonra?
Ya da kimin için gittin?
Boşver söyleme!
Düşün kendi kendine
Bir daha sevilmeye yüzün var mı?
Bir daha,
Sevilmeye,
Yüreğin var mı?