Kime yandıysa içim ateş üfledi ruhuma

Sevinci hırpalanmış öksüz çocuklar gibi
kançanağı gözlerimle
tuz basıp yaralarıma
dünyanın acılarını öptüm
unuttum gülmeyi
öğrendiğimde acı çekmeyi

bir gün karlar erirse
dağlar yol verirse
belki gülümserim nazlı bir bahara yeniden

dünyanın acılarını öptüm
içimde üşüyen güvercinler
ısırdığım dudaklarımla
bir yağlı urgan gibi kaldı boynumda acı

uzak acılara semah döndü turnalar
görmedi içimde üşüyen güvercinleri
düşlerimi rehin bırakıp fırtınalara
yerden yere vurdum hayellerimi

kalbimi solan bir çiçeğin yaprağında bıraktım
uzun bir ah kaldı içimde
kime yandıysa içim
ateş üfledi ruhuma
düştüm hayat merdiveninden
ben de yandım
göğsümde iflah olmaz acılarla umarsız kaldım

zaman sağır, gece kör, ay yorgun
yıldızlar söndü, rüzgar dindi, sesler kesildi
duyulmuyor çiğdemlerin çığlığı
kaç kez ölüm düştü payıma ölemedim
uçurumun ucunda da olsan
‘’yaşamak zorundasın’’ dedi ustam
başucumda azrail

ne söylesem aykırı sayıldım
hayatla konuşmalarım bitti
şimdi susuyorum en çöl yanımla
yarınlar konuşsun..

Nuri Can