Kime Ne Şiiri - Necip Zeybek

Şair doğmadım,
Düştüm küfelik bir aşka,
Duydum uyaklı lafa bir alâka.
Sandım her kelamım gayrı harika.
Eh, memlekette olunca da o kadar yalaka,
Şaire çıktı adım.
Şairlik benim neyime.

İçi boş, dışı altın yaldız,
İki lafügüzaf ettim yalnız.
Ne okkalı şiir dediler,
Ne yalan söyleyeyim,
Bir zaman çok mesut oldu,
Kendini şair zanneden bu akılsız!

Bazı geceler yıldızlar gibi parladı,
Zihnimde insan gibi diri,
İnsan gibi ileri bin bir fikir.
Çatlayınca başım,
Dağılmasın diye gönlüme koydum.
Ne bilirdim yüreğin,
O kadar zayıf olduğunu!
Tutamadım…

Arttıkça arttı halis yağmur damlası gibi,
Tertemiz hisler yatağında.
Sığmayıp kıpırdadı sular,
Bir göz aradı kaynamaya.
Aldırmadım,
Çünkü yeterince derin,
Yeterince engin ve zengin sanırdım gönlümü,

Bir gece önce sızladı,
Sonra koptu sanki yerinden yüreğim.
Ağzıma geldi sandım özüm,
Bilemedim orda tutmanın ilmini,
Taşmasın diye,
Tıkaç yaptım yalnızca dilimi…

Ne bilirdim ok yayda,
Söz ağızda durmazmış.
Taştı duygular,
Sızarken bal tadı bıraktı dudaklarımda.
Sanıp bir derde şifa,
Demiştim ki işte bu şiir.
Ne kadar banal diye,
Şairliğime de şiirime de küfrettiler.

Şair doğmadım ki ben,
Şairlik neyime!
Şiir okumadım ki ben,
Şiir dediysem kime ne?