Kime Ne...? Şiiri - Tahir Azman

Hüzünlü bir şarkıdaki ses gibi rüzgârın sesi...

üşütüyor tenimi ve hüzün dokuyor tezgahında kalbim, üşüyor yüreğim...

Bir yudum kahvede ve bir nefes sigaramda maziye kayıyor gözlerim...

birden tebessüm beliriyor yüzümde, maziden kalma tebessümünde..

birden özleme çakılıyor tüm benliğimle bedenim...

boyası henüz bitmiş ama taşınmaktan vazgeçilmiş boş oda gibiyim..

penceresinden bakıyorum caddesine ömrümün...

sararmış yapraklarını benim gibi tutmayı başaramayan ağaçlar...

siz çok şanslısınız, çünkü önümüzdeki baharda yeşilde saklısınız...

Anlamını yitirmiş kaldırımlar ve sanki sürücüleri olmadan giden araçlar..

Benim yalnızlığımı durmadan kamçılar...

Gün çekilse de, çekilip gittiği gibi geri gelse de kime ne..?