Kime Küsersin Şiiri - Doğan Ay

KİME KÜSERSİN 

Sitemin sanadır divane gönül

Rakibe kızarak bize küsersin.

Yorgunluğun bence bahane gönül 

 Yaşlandın demeyip dize küsersin

Vuslatı baharın yoluna serdin

Umudu ağacın dalına verdin

Ne çiçek açarsın ne meyve erdin

Baharı unutup güze küsersin.

Bahçeme vakitsiz güller dikersin

Biri kurumadan birin ekersin 

Olmaz dedim taşa tohum dökersin 

Sonra usanmadan yaza küsersin

 Dur dedim yerinde durmadın gönül

Aşk yarasın gördün sarmadın gönül

Yola düştüm halim sormadın gönül

Kabuğu unutup öze küsersin

Hayal bahçesinde neyi tartarsın

Bir aşık var derler köyü satarsın 

Muhabbet bağına hile katarsın 

Bülbüle kızarak söze küsersin 

Kurumuş ağaca damla olursun

Bu fakir Dede'ye bela olursun

Adınla gönüle sela olursun 

Dumanı bırakıp köze küsersin 

Dede (Doğan Ay))