Kime Anlatsam Şiiri - Sadi Saçak

Bir yüz yok yanımda,
Bir ses,
Ya da bir nefes...

Hiçbir şey yok,
Hiç kimsesiz kaldım ben.
Yollar uzun,
Uzun ve yokuş,
Çıkmakla bitmiyor.
Fakat insana en çok,
Şu yalnızlık koyuyor.

Daha dün böyle değildim oysa,
O vardı çünkü yanıbaşımda,
Gecenin bile kendine has aydınlığı vardı,
Hele güneş şimdikinden çok farklı parlardı.

Oysa bir de şimdi bakıyorum etrafıma;
O zamandan hiçbir şey kalmamış,
Sevdiklerim dağılmış,
Sevenlerim ayrılmış,
Umutlarım bile afallamış.

Bir sıcak gülüş olsa belki hepsi geçecek,
Geçecek bu geçmesi imkansız sandığım acılar,
Hayal kırıklıkları, umutsuzluklar ve yaslar,
Bıçak gibi kesilecek aniden bir gülüşle,
İşte o zaman yüzümde bir tebessüm belirecek.

Şimdi ben bu işi kime anlatsam?
Kim anlar ki yaşadığım hâlleri?

Bir yosun gibi yoksa her şeyi dalgaya mı bıraksam?
Bir parça mutlu olur mu o zaman şu garibin yüreği?

Bir yüz yok yanımda,
Bir ses ve bir nefes!
Çünkü belki ben de yokum,
Olmamalıyım...