Kime Ağlasam Caiz Şiiri - Mustafa Doğan 2

Gidelim bu zamanlardan Asya
Al süvariler geceyi bölmeden
Bir dualık âminim kaldı yarına
Sinemde yılkı atlarının toynakları
Sen yüreğime yürü
Ben ölüme...

Bütün kutsal kitaplar bilir Asya
Bir başka kapının ışığıdır gönül gözü
İfşa edilmez her çilenin sabıkası
Hiç mahzun olmadı bu kadar merhamet
Hiç bu kadar aşikâr değildi ihanet
Biraz Süleyman'dan biraz Musa'dan bahset
Kendime acıyacağım.

Ve dahi savaşmadan ölüyor insanlar
Ne kıtlık ne veba
Bir gece de yıkılıyor şehirler
Çığlıklar afet ç/ağrısı
Bırak yırtılsın yutkunurken iç çekişler
Mimlensin dudakların kifayetsiz meali
Biraz Zekeriya'dan bahset biraz Yahya'dan
Bekle beni umut yüklü sabahlar
Bekle beni Asya
Ölmeden yenilmeyeceğim...

Tebessümü unuttu çocuklar
Cesur elleriyle kan revan bakışlarla
Tutunur tek/bir taşa
Bıraktığın gibi değil bu topraklar
Bıraktığın gibi değil Asya
Sular çekildi yatağından
Biraz İsa'dan bahset biraz Meryem'den
Kendimi aklayacağım...

Çıkamadık bu Azazil kuyusundan
Mahşere bırakılır mı bu kadar ah?
Yürüseydik coğrafyanın üstüne
Küsmeseydik kadere
Yalın kılıç yola düşerdi yüreği Zülfikarlar
Biraz Ali'den bahset biraz Ömer'den
İçimin yangınında
Yüzümü saklayacağım...

Şehadet parmağının cesareti yok bunca insanda
Kime ağlasam caiz
Gök kubbede şartlı deprem
Yerin altı kıyamda
Biraz rahmet de biraz merhamet
Biraz Muhammet de biraz selamet
Ayyuka çıktı bütün ihanet
Kaçıyorum kendimden
Gömüp kafamı kumdan kaleme
Utanacağım...

Şehirlerin düştü Asya
Bilirsin göç etmeyi bilmez serçeler
Azların çoğa korkunç hışmını seyret
Başıboş Bağdat'ı serseri Şam'ı
Kandan besleniyor asrın firavunları
Daha nereye kadar yalvaracaksın
Tek başına kaldı evlâd-ı fâtihân
Dayan Asya'm dayan
Sana yepyeni umutlar getirdim
Son kalen İstanbul'dan...