Bu gece özümde yox idim.Yuxuya qonaq getmişdim.Yuxu meni sehirli nağıla qonaq elemişdi.Ele şirin ele dadlı idi ki heç doymaq istemirdim.Birden hiss eledim ki kimse ağlayır.Ele hezin ele yanıqlı -yanıqlı ağlayırdı ki lap yazığım geldi.Hiss olunurdu ki ağladığını heç kime bildirmek istemir.Amma üzüme daman göz yaşları ele odlu, ele isti idi ki, meni içimecen yandırırdı. Göresen kim idi gece vaxtı başımın üstünde dayanıb meni göz yaşına qonaq eden,....İstedim oyanıb ovudam onu,gözünün yaşını qurudam.deyem ki belke sene şeir deyim, belke neğme isteyirsen.Belke bir ovuc sevgi verim sene. Üreyin doludursa sene teselli olarsa men de ağlayım seninle. Axı neyleyim ki ovunasan. Nedir axı seni gecenin bu vaxtında gözünden süzülen kedere qerq eden...Ha soruşdum ha çağırdım cavab veren olmadı..Sonra alnımda soyuq ter damlaları hiss etdim. Barmaqlarımın buza döndüyünü duydum. İçimden bir ses eşitdim. Kiminse adını çağırırdı. Qefil oyandım. Yastığımın islaq olduğunu gördüm. Sen deme, ağlayan ÜREYİM imiş...................................
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
