Kimbilir Belki De... Şiiri - Soner Atik

Bir yerlerdeyim,
Hayatın her hangi bir köşesinde,
Tam olarak bende bilmiyorum.
Sanırım yaşamla ölüm arasındayım.
Kim bilir belki de…
Bir yanda;
Bırakmak var her şeyi.
Başlangıç ve bitiş gibi.
Bilmeden rol aldığım oyundan,
Sessizce ayrılmak gibi.
Bilmeden ayrılmak.
Belki de kapamak tüm perdeleri,
Gözlerimle beraber.
Ya huzur içinde,
Yada kabuslarla dolu.
Son defa bakmak ardımdakilere.
Anlatmak uzun sürmez mi?
En iyisi;
Kısaca el sallamak.
Hem daha kolay olmaz mı,
Öylece çekip gitmesi?
Çözmek çok zor,
Kalmak yoksa gitmek mi?
Hangisidir doğru olan?
Yoksa tekrar giymeli miyim zırhımı?
Ama parçalanamamış mı her yanı?
Kanlarım kurumuş kalmış üzerinde,
Akmayacağını sandığım kanlarım!
Nasılda böylesine akmış?
Dökülmüş damla damla yerlere.
Hep savaştığımı hissettim,
Her insan gibi, beklide daha da fazla.
Hiç olmamıştı zaferim,
Ulaşamamıştım zafer sarhoşluğuna,
Nidalar atıp gülememiştim.
Aslında bunu elde etmek,
Sarhoşu olmak değildi amacım.
Ne kral nede krallar gibi yaşamak,
Alt tarafı bir dünya kurmak,
Kanımın kurumadığı,
Yaşımın akmadığı bir dünya.
Sadece yenilmiştim,
Ama hala bilmiyorum;
Yenilmek miydi zor olan?
Yoksa düşmekten bıkmayıp,
Yeniden koşmaya başlamak mı?
İkisinden biriydi zoruma giden,
Kim bilir belki de her ikisiydi.
Düşmek ve kalkmak,
Masum bir bebek geliyor aklıma.
Düştükçe ağlamaya başlayan,
Ama yinede tekrar ayağa kalkan,
Bir bebeğin azmi var avuçlarımda.
Onun gibi olabilir miyim?
Kim bilir belki de olurum.
İlk kez görmüş olur gözlerim,
Dizlerim ilk kez taşır beni.
Mucize gibi çözülür dilim,
Hecelerle öğrenirim konuşmayı.
Sıfırdan başlarım her şeye,
Dünyayı ilk kez tanımak.
Geçmişi geçmişte bırakıp,
Ardına bakmadan yürümek.
Yeniden savaşmalı mıyım her şeyimle.
Unutmalıyım yenilgilerimi.
Kanlarımı yaşlarım gibi silmeliyim.
Belki de bu kez,
Kazanmak var önümde.
Pes etmenin vakti geçti,
Yaşam göz kırpıyor akrebe.
Koşmayı ne çok özlemişim,
Ne çok özlem duymuşum,
Yaşama ve sevincine.
Onu kollarıma alabilirim,
O da beni kucaklar,
Kim bilir belki de…