Kimbilir Şiiri - Kerim Baydak

Kimbilir

Hava barudi, etraf sis pus olmuş,
Nerden, nasıl geldim bilmiyorum
Karşımda bir gar, evet evet tren garı.
Oldu bitti sevmem tren garlarını.
Hüzün vardır, keder vardır gelgitlerinde.
İnanın artık kalmadı, ayaklarımın freni,
Ve de! ! !
Ve de! bedenimin dağılmış rot balans ayarı.
Hep birşeyler koparıp götürmekte...
Bu meçhul tren garı.
Beklemekteyim sabah akşam geleceksin diye,
Aslında rotamı da şaşırmışım, bilemedim yönümü.
Sağdan mı gelir tren, yoksa soldan mı?
Sadece bekliyorum geleceksin diye...
Gel de hangi cihetle nereden olursa olsun.
Korkunç gök gürültüsüyle yürekte yangın.
Celallenen şimşekler, sessizliği bozar bana inat.
Yatağım garın yağlı bankları
Yorganım trenin dumandan oluşan sisleri.
Dışım donarken, yüreğim köz köz olmuş yanar.
Bekleyeceğim ölümüne de olsa. bekleyeceğim.
Belki bu bankın üstünde tükenip gideceğim.
Belki de! ! !
Belki de! ! ! ...
Bazen kafamda kavak yelleri esiyor, burnum havalı..
Bazen mecalsiz kalıp atmak istiyorum kendimi...
Sağlı sollu geçen içim gibi kara trenlerin altına..
Ya da! ! ! !
Ya da, karanlık bir yerde...
Bağlamalıyım kendimi tren raylarına.
Gelmeyeceksin biliyorum.
Gelmeyeceksin de...
Sonunda ben galiba yapacağım.
Sensizlik neye mal olsa da.
Bu sevginin sonunda...
Bu beden...
Bu tren..
Bu raylar
Ve! ! !
Ve! ! ! Olmayan sen
Kimbilir....

-11.09.2006 - Adıyaman

Kerim BAydak