Kimbilir? Şiiri - Mehmet Yılmaz

Düsünecek cok az sey kalmisti,
Yalan, dogrularin önüne coktan gecmisti,
Sevgiler yok oluyor, askin nesli tükeniyordu,
Gercek olan sahteye dönüsüyordu,
Ve ben bu anlamsizliga bir türlü anlam bulamiyordum.

Yalnizdim artik, yapayalniz tek basima,
Basimi yasliyacak insan coktan gitmisti karanliga,
Unutmak en zor sey olmustu,
Beyaz bir sayfa acamiyordum hayatima.

Ucurumun kenarindaydim sanki,
Biri itse düsecegim ve kolumdan tutacak biride olmayacak biri,
Caresizlik, umutsuzluk pesi sira etrafimda,
Kurtulmam mümkün degildi.

Beni ayakta tutan sevgim gün gectikce degerini yitiriyordu,
Karanliga düsmüstü, aydinligini o da kaybetmisti,
O da hakliydi kime sunacakti benligini,
Dogru olan kimse kalmamisti, yalan ona göre degildi.

_____________________________________

Kim bilecek bendeki sevginin büyüklügünü,
Yüregine güvenen kim kalmisti ki?
Cesaret ister yüregimin kapilarindan iceriye girmeye,
Korkak bir asik, yüceltemezdi sevgimi.