Kim Yakar Ağıdımı (2) Şiiri - Sevilay Yü ...

Soluğunun yorulduğu yer; bedenimin faili olmayan cinayet hanesidir..
Gecenin hüznünden akan gözyaşıyla yırtılan sabahın taze nefesi
boğazımda düğümlü..
Gözyaşımda açan o GÖKKUŞAĞINI yakalayabildiğim zaman;
ya nefesimin ya o düğümün boğazlandığı sabah olacak..
Yokluğunun üstüne pervasızca doğan tüm sabahların
bütün isimsiz sokaklarında yankılanıyor yüreğimde kabaran öfkem..
Buzdan mesafeleri eriten asi bakışına süzülen gözlerim,,
çocuk gülüşünde gezinen asılmış çocukluğum,,
aslı yasak olsada suretine saplanan ellerim bu ellerim;
sensizliğin üstüne kandan şafaklar doğuran
tüm sabahların yangınına sebep olacak..
Seni getirmeye gücü yetmeyen her dakikayı
yokluğunun alnımdaki teriyle tutuşturup yakacağım! ! !

Yorgun yılgın hep yarımların koynunda yatan ömrüm..
Ölüme açılan gözlerimdeki ölümü öldüremeyen ömrüm..
Sahi ben ölümümü değil ölümüm gözlerimi öldürse
kim yakar ağıdımı,,
yakılırmı ağıdım? ?
Kim ağlar gözlerimde hangi ağıdın yaşı yarım ömrüme akar
hangi yaşın sıcağında bütüne kesilir ömrüm? ?
SEN diğer yarım
SEN geç kalmışlığımın en çaresiz amansız yürek atışı,,
ben ölümü değil ölüm gözlerimi öldürsede yorma bakışını mesafelerde.. Gözlerimi kirpik ucuna,,
çocukluğumu gülüşüne,,
titrek ellerimi suretine,,
nefesimin izini soluğuna,,
terimi alnına ve yüreğimi sol yanının emanetine saldım..

Şahdamarım! !

Bilseydim yazmayı ölmeden önce;

SENİ

Senle gelen sensizliği

Yalnızlığımı öpen yüreğini..

Ben bilseydim eğer yazmayı;

SENİ

Sadece Seni yazabilseydim

Ve okumasaydı kimse

Yüreğinden başka..