Kim Suçlu? Şiiri - Nurgül Ömeroğlu

Firar ettim bugün her şeyden… özellikle de uzaklaşıp kaçmak istediğim bu hayattan… yalnızlığımı da aldım yanıma giderken… ben ağlarken bir teselliye ihtiyacım olur diye anılarımı da aldım, hayalerimi de… zor bir acı çünkü bu, kolay değil deli gibi severken terk edilmek ansızın… bir kaza gibi vurdu geçti kalbimi, daha ne olduğunu anlamadan çekti ellerini ellerimden…
Onunla yürüdüğüm yolları yürüyorum şimdi… her adım ölüme yaklaştırıyor sanki beni, zorlanıyorum ismini fısıldarken kaldırımlara, sokak lambalarına ve oturduğumuz banka… ne kadar sessiz söylesem de yankılanıyor kalbimde adı, gözlerime çarpıyor ve onu buluyor yine aşkım… onu bulurum umudunu taşıdığım bu yollar bile gülüyor belki halime… ama elimde değil, çünkü ben ilk defa yanıyorum bu ateşte sayesinde….
Düşman oldum kendime…bakamaz oldum aynalara… seni tanıdığım güne beddualarımı yağdırdım, bizi tanıştıranlara kucak dolusu lanetler, ve benzeri şeyler işte… dinmedi yine de öfkem. kendimi suçlamalıyım belki de bu aşkta. Tek suçlusu benim belki de bu zamansız ayrılığın…
Konuş, durma öyle… ne desen haklısın dersem rahatlar mı vicdanın? ama sussan daha iyi olur, yanlış anlama, gözlerin yeterince konuşuyor zaten… bir de ağzından duymaya dayanamam istenmediğimi… al her şeyini git istersen yavaş yavaş… ya da hızlı hızlı git … en acımasız katiller bile bu kadar acı çektirmemiştir çünkü kurbanlarına… vedaya falan gerek yok, geç bu formaliteleri… hiç kendine iyi bak falan da deme… seninle yolluyorum çünkü benliğimi… ne işe yararım ki artık koca bir hiç olmaktan başka…
İlk defa bensiz bir yolculuğa çıkıyorsun… sen alışırsın yokluğuma da, ben ne yaparım bilmiyorum… başlarda çok çekerim acısını… ama zamanla geçer heralde… geçer dimi sevgilim… geçmese bile çoktan hak ettim ben bunu… sen duymak istemezsen kapa kulaklarını… duyma çektiğim ızdırabın sesini… içimde kopan fırtınaların sessiz çığlıklarını…
Biliyorum, acele ediyorsun gitmek için… ama gitmeden son bir isteğim olacak senden… buluşmasından korktuğun gözlerini çevir gözlerime… bir zamanlar tanıdığım adama orda, gözlerinde hoşça kal demek istiyorum… son kez, kış gecesinde kapına gelmiş bir kediyi ısıtır gibi ısıtır mısın ellerimi…? Sonra çek git nereye, kimle gideceksen… ama hoş bir anı kalsın hatıralarımda sana dair… senden istediğim anılarımın soğuk bakışlarınla ve yabancı teninle değil, aşık olduğum adamın gülümsemesiyle süslenmesi…
Teşekkür ediyorum yıllarımızı geçirdiğimiz yastığa sığdırabildiğin yalanlar için… suçlu ben olsam da bu ayrılık ta, tüm suçu yükleyemezsin omuzlarıma … senin de az payın yok bu yol ayrımına gelmemizde… şimdi dön arkana da bak bir neleri bıraktık geride ikimize ait… ne kahkalara sırt çevirdik bu evden kaçarcasına çıkarak… ne acıları yüzüstü bıraktık … bir tek ben duymamalıyım bu vicdanın seslerini… senin de kopmalı, parçalanmalı geçmişin… yıkılmalı hayallerin…
Şimdi git nereye gitmek istiyorsan… elbet benim de konuşucağım bir zaman gelir… bunları o zaman söylerim yüzüne, şimdi sadece bu satırlarda ve yüreğimin en derinliklerinde saklı kalsın… güle güle git eski aşkım, çünkü bana gelirken gülmeye halin olmayabilir…