Kim Okur Ki Bir Acemi Edibi

Yağmurlu bir Gediz sabahında
Kalem de söz dinlemez oldu…
Arabalar vızır vızır sokaklarında
Yollar isyankârların öfkesiyle doldu.

Oğlumu bırakırken gördüğümü
Kâğıda dökmeye ar ederim ar…
Karman çormandı okulların önü,
O karmaşa da herkesin acelesi var.

Esamesi okunmuyor, kedilerin, kuşların
Acı acı gülümsüyorum, ıslaklığıma…
Gözyaşıma davetkâr klavye de tuşların,
Sağırlığı ulanıyor, anlamsız yalnızlığıma.

Ah be… Kozan’da sımsıcaktı Aşiyan,
Gediz’de kış kışlığını yapacaktır elbette…
Hiç gelmez’in fermanı; “Yan ulan asi, yan”
Sana ölüm kurtuluş, ölme sürün gurbette.”

İçimde lav yağmuru, sağanaktır keşkeler
Bir mağara bulabilsem, yoldaşımken sessizlik…
İnternet denizinde, çarem dökmez çeşmeler,
Bulaşmam özellere, düşmanım, edepsizlik.

Büzülmeli kabuğum, ayna tutup aynama,
Niçin dermansız yaram, ben bana sormalıyım…
Siyasete uzak dur ki, çoluk çocuk kaynama,
Oy vermedim, vermem de, hayır a yormalıyım.

Gene balkon da sigara tüttürüyorum
Sanki kar yağacak, bugün hava buz gibi…
Derim; Yılgın Yağmur niçin öksürüyorum,
Bir şiir yazsam, kim okur ki, bir acemi edibi…

Aşiyansız, 23.12.19 – 09.02 Y.Y.