Kim, Neyi Sever Şiiri - Hasan Özçelik 2

Canlılar yaratılışları ve ihtiyaçları gereği bazı değerlere diğerlerinden daha çok önem verirler. Bu şiir kimin/kimlerin neye daha çok önem verdiğini anlatmak için yazılmıştır. Göçmenler bir yerde misafirdir, iş kuramazlar, hayat şartları yerliler için çok kolaydır; bu nedenle yerlilere özenirler. Her nefis menfaatini, esasen kendini, dolayısıyla akrabalarını ve kendine benzeyenleri sever. Ama her nefis tatlı sözü, iltifat edilmeyi, övülmeyi, önemsenmeyi ve menfaatini sever. Bir meclite birkaç kişi konuşuyor, diğerlerine söz hakkı vermiyorsa önemsenmeyenler sıkılır ve oradan ayrılır, önemsendiği yere gider. Bu kural dost edinmenin ve sosyalleşmenin esasıdır. ‘Tatlı söz gönlün harmanıdır’ denilmiş. Konuştuğunuzda, görüştüğünüzde sizi rahatlatan insanları sever, sizi sıkanlardan ve üzenlerden hızla uzaklaşırsınız. Sevdiğimiz insanlara şöyle bir bakarsak; bizi önemseyenler, benzer yaşantısı ve düşüncesi olanlar ve bize önem verdiğini hissettiren hoş sohbet insanlardır. Her canlıda sevme ve sevilme bir ihtiyaçtır. Ancak bu ihtiyacı hissetme dereceleri farklıdır. Kadınların konuşmalarına ve hareketlerine erkeklerden daha fazla özen göstermeleri bu sebepledir. Para her insan için bir ihtiyaçtır. Ama her şey para değildir, her nimete önemi kadar değer verilmelidir. Zenginler paraya öneminden fazla değer verirler. Bir grup insan daha var ki, parayı/sermayeyi kendisi için adeta bir sıkıntı olarak görür, hiç önem vermez, başta zengin olsalar bile sonunda muhtaç kalırlar. Bir insan ve her canlı tükettiğinden daha fazlasını üretebilir. Partiler belirli bir amaca yönelik insan topluluklarıdır. Sık sık grubun menfaatini korumak, büyümek ve icraatlarının toplumdaki yansımalarını değerlendirmek için toplanırlar, rakiplerini zora sokacak planlar, projeler hazırlarlar. Şeytanın amacı insanları cehenneme götürmektir, bunun da yolu günahı meşru hatta gerekli göstermektir, cehennemdeki komşularını çoğaltmaktır. Doğru söz yemin istemez, gereksiz yere yemin edenler yalancıdır. Bazı insanlar atıp tutmayı, bol keseden vadetmeyi, palavra sıkmayı çok sever. Avcılar çoğu kez avdan eli boş döner, palavralarıyla yaptıkları için meşruluğunu ve kazancının fazla olduğunu çevresine anlatır; başarısız oluşlarını gizlemeye çalışırlar. Herkes kendisinde olmayanı yani ihtiyaç duyduğu şeyi çok sever. Bu nedenle uzun boylular alçak topuk, kısa boylular yüksek topuk ayakkabı giyerler. Böylelikle normale yaklaşmayı hedeflerler. Zengin malının bir kısmı gizler veya başkasına aktarır, fakir ise az malını çok göstermek ister. Her insan evvela kendini, ailesini, akrabalarını, hemşehrisini ve milletini sever, elbette Türkler de böyledir. Bayrakların şahı bizim bayrağımız; Ay-Yıldızdır. Dünyaya adalet dağıtan bir milletin ve medeniyetin sembolüdür. Ruslar ise yayılmacıdır, bayrakları orak-çekiçtir. Adeta milletleri orakla biçmekte ve kafalarını da çekiçleri (tankları vs.) ile ezmektedirler. Bu nedenle işgal ettiği ülkelerde kan ve gözyaşı hiç dinmez. Diğer emperyalist ülkeler de böyledir. Ne yazık ki sömürgeci olmak, güçlü ve medeni olmakla eşdeğer sayılan bir zamanda yaşıyoruz. ‘Bir zamanlar bir millet, hem nasıl milletmişiz. Gelmişiz dünyaya, insanlık nedir öğretmişiz’.