Kim Kraliçe Arı Şiiri - Yasemin Yılmaz

Kararır toprak kararlı ölüm karşısında.
Ağlar gözlerimden yere düşen korkuyla parçalanmış düşlerim...
Toz toprak bulanır, yerde dağınık saçlarıma.
Açar mı baharlar barut kokan avuçlarımda?
Ölümün her hali karadır, her hali acı dolu.
Olmaz ki eğlencesi…
Sen busun, ben buyum...
Bu kimin hikâyesi?
Biz kimiz?
Kimin ipleriyle yakalanmışız ensemizden…
Unutmuşuz insan olduğumuzu, oysa hatırlasak o özü…
Hatırlayabilsek, aynı bedenin parçaları olduğumuzu, belki düzelir halimiz.
İsyanımız kime?
Toplum olmanın bedeli mi bu?
Belki içimizdeki düşmanadır isyanımız.
Yüzleştiğimiz bu yüz kimin yüzü? Kimin ifadesiyle çatlıyor kırılasıya ezilen dişler…
Biri rol biçiyor, biri rol giyiyor.
Diyet kimin ekmeği?
Kim kraliçe arı?
Hamur kimin mayasıyla lokma oluyor?
…
...
Ölüm toprağının sınırlarını aşan bir sevgiyle var oluyor ve uzanıyoruz sınırsız yaşama.
Biz kim olduğumuzu bildiğimiz sürece ne kukla ne kuklacı…
Biz şehit evladı, yakını…
Ecdadı yaşarken de ölürken de varlığını sorguladı, varlığı yalnızca vatandı...
İlk nefes kadar hayat, son nefes kadar sonsuz…
Biz vatanın bağrındaki ateşle büyüyen aşk yolcusuyuz...