Kim Kırdı Bu Kalbi?

Ah şu papatya özgür kırlarında bir çiçek
çim olmuş diken olmuş kimin umurunda.
Su çıkmış gözünden dere olmuş, belki bir ırmak;
vardığı deniz olmuş, ulan bana ne!
Boy vermiş ekin, tahıl olmuş şu an bir hamur
sofrada sıcak bir ekmek, sizi doyursun!
Açlıktan bana ne!
Gün batmış karanlık, ay doğmuş geceye
denize yüzü düşmüş, şavkından bana ne!
Kim kırdı bu kalbi, kim söktü yerinden?
Yerinden çıkmış mezarlar, ahirim var benim.
Sana doğan gün, gelen ümitten; aşk olsun
duvağından, nikahından, yuvandan bana ne!