-Kim Kimi Avuttu? - Şiiri - Burcu Bir

Sessizliğin en ağır darbesi olmalı
Bu suratıma inen
Ve en keskin suret-i sensizliğin
Bin bir heyecanın içinde yaşadığım
Çaresizliğin…

Sana olmamalıydı bu cümleler
Varlığın geçmemeliydi bu şiirin içinden
Adın geçerken aklımdan
Yüzün zihnimden, fütursuzca silinmemeliydi
Sevgili…
Seni mi avuttum, kendimi mi?
Gülüşünden vurulan bendim
Gün ışığından kovulan
Müebbet karanlıkta
Sensizliğe mahkûm ettiğin bendim…

O pervanenin suçu yoktu
Onu sana ben gönderdim.
Ya o çirkin kelebeğin
Şu toprak rengi kanatları olan
Ne suçu vardı?
Kovdum kovdum geri geldi
Onlar bile senin kadar tekilleştirmedi beni…

Ve Nazım
Ve Attila
Hele Fazıl Hüsnü Dağlarca
Peki, Cahit Sıtkı’ya ne demeli?
Onlar bile senin kadar terk etmedi beni…

Sezen’le Nazan biliyordu
Beni koyup koyup gideceğini
En yalın sesleriyle irdeliyorlardı
Tam anlamıyla demiyorlardı ama
Nazan, ‘Gitme kal’
Sezen, ‘Değer mi hiç? ’diyordu

Neşet’in Balıklı Göl’de söylediği
Türküleri dinleyen kaç sazan gördü ki seni
Sen işitesin,
Sezen’in ve Nazan’ın benim adıma söylediklerini…

Ve beşikte inlerken,
Kaç bebek sustu, dinlerken sesini?
Ben bile ağlıyorum hala
Kulağımdan geçip,
İç duvarlarıma çarptığında
Sesin yankılanırken zindanlarımda
Beni mi avuttun, kendini mi?
Ben daha büyümemişim güya…

Sınanıyorum sevgili
En hassas olduğum yerden
Sınanıyorum!
Sana olan hislerimle sınıyor
Tanrı
Kim kimi avutuyor,
Bu nasıl bir sanrı?

Burcu Bir
16.06.2008