’Kim ki İnancı Ölümle Büyütür'

“Kim ki İnancı Ölümle Büyütür”

“Şüphesiz seb/eb/sizdiniz
Bir kente azdı elleriniz
Din/siz/miydiniz? ”

göğüm güneşe küs durdu
onbeş zaman
ölümü tattım sebep neydi
belki hiç bir şey
yürüdü göğün kalbine
otuzyedi can
gün döndü semah
o gün/ bu gün Sivas duman
derinden hiç bir ev
böyle bakmamıştı güneşe
büyüdü yer gök
ağrıyan her yerinden
sustu ezan...
belki zamansızdı zaman
bin kapıdan hu
yürekler dap- dar
hiç bilmediniz mi ki
kalu beladan
dümensiz şeriatın
kaç tapusu var?
bir şehri
öpmeye gelmişti kız kızan
ki el etek öpmeyen
onca dudak
elbette şiirdi sözleri
tamdı iman
ne yöne döndü dine ihanet
gözler güman
türkü sustu /şaştı gün/ah! ...
pusu kurmuş ölüm hayatın kıyısına
unutkan zaman...