Kim demiş “Tanrı’yı tanımaz” diye?
Daha sabahleyin beraber idik…
Nimetler getirdi, “yiyesin” diye;
Oturduk sofraya beraber yedik.
Kahvaltının tamamını bitirdik,
Şöyle böyle üç-beş ekmek götürdük.
Divanın üstüne çıktık, oturduk;
Sanki aynı kandan birader idik…
Bir zamanlar bilemezdim nerede?
Arayıp dururdum dağda, derede.
Bir kez göremezdim yüz bin kerede;
Ayrı dolaşırdık, tarumar idik.
“Dostum” deyip çıkıp geldi yanıma,
Saygı duydu her bir türlü yönüme,
Hakikâti serdi gözüm önüne;
Yıllarca gerçekten bihaber idik…
Hani peygamberler göndermiş idi?
Meğer gelen bizi kandırmış idi.
Yüksel gibileri yandırmış idi;
Biz Hakkın aşkından derbeder idik…
05.02.2002
Ozan BindebirKayıt Tarihi : 29.10.2008 18:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanın, Tanrı'yı başka yerlerde değil, kendi benliğinde bulması gerektiğini anlatıyorum. Tanrı adına konuşanların, toplumları binlerce yıldır kamplara bölerek biri birine düşman ettiklerini konu alıyorum.
ÖBÜRÜ DE:
GİT LAN BEN SENİN GİBİ BİR PEYGAMBER GÖNDERMEDİM.
ANLARSIN YA.. BAK YALAN SÖYLME....
ŞİİRİN HOŞTU... YÜREĞİNE SAĞLIK..
TÜM YORUMLAR (1)