Kim Demiş Öldüğümü Şiiri - Mehmet Kara

Kim demiş, öldüğümü,
ya da öleceğimi!
Sesim, soluğum
kötüler korkusu.
İnsanlığa şah damarından
perçin olmuşum;
Bir ömür, öfkeyle
sayfalar dolusu,
Kaskatı yüreklerin
alnına konuşmuşum.

Kim demiş öldüğümü,
ya da öleceğimi!
Ben, ölsem de
çiçeklerin tozunda yaşarım;
Her yıl
yeniden doğan baharda,
Akkuzunun uzayan tüyünde;
Mor kuzunun
gözünde yaşarım.
Yel okşamalarında,
-dağ başlarında-
Bir arının kanadında,
Altın damla balında yaşarım.

Sen sanır mısın,
Ekmek sadece ekmektir! ?
Ekmek, “Fikir Buğdayı”nın
beyinlerle yoğurulmuş unu;
Su, öldü sanılanı
tekrar insana içirecek kadar esnektir.

Kim demiş öldüğümü,
ya da öleceğimi!
Ben, bu dağların doruğunda,
Bağların ışkınında, koruğunda,
Ülkemin
buğdayında, ununda,
ekmeğinde, suyunda yaşarım.

Gaziantep 13 Mayıs 1993