Kim çaldı mutluluğumuzu

Kim çaldı mutluluğumuzu
Kim aldı ki gözlerimindeki ışıl ışıl parlayan ferleri
Artık karşında oturmayı hayal etmek istemiyorum
Olmayan hislerimle karşında oturmayı hayal etmek istemiyorum
Bembeyaz lekelerle birlikte geliyorum sana
Simsiyah gecelerden, gönlümü koparıp da getirdim
Gönlümde filizlenen bir hayalimiz vardı
Ufukta yeni hayallerin asıldığını görüyorum
Umutlarımız bizden önce koşar darağacındakini seyretmeye
Sahip olduklarımız tek tek bizi terk eder biz arkadan bakakalırız
Ben bu kadar acıya layık mıydım sevdiğim
Yabancısıyım bu imtihan dünyanın
İçimde tanımadığım kaç ben'in mezarı olmalı
Mezarların arasında uçan akbabanın gözü yine bir leşte
O vahşi gözlerde bir mahkum ben miyim
Gülen gözlerimle, daralmış ruhumu gizleyen bir ben miyim
Ömür ziyan oldu aynalarda, cam kırıkları döküldü beşeri bahtıma
Aynalar, gençliğimi götürün, çocukluğumu getirin
Ölümün rüzgarı esiyor tabiatın her köşesinde
Hangi taht, hangi makam, hangi güzel yüz toprak olmadı ki
Sitem etmek anlamsız, doğum hak olduğu kadar da ölüm de hak
Sayılı nefeslerim damlıyor çatlak bardaktan, cebimi açsam damlayamaz mı cebime
Kaç bahar geçti yalnızlığımızdan
Yalnızlığımızın kaç çığlığı göklere yükselir
Herkes bilir asıl yetenek yönetmende değil sanaristedir
Ben, yolunu kaybetmiş bir senaristim, seni yazmakla meşgulüm
Seni yazmak, çiçeklerin kokusunu anlatmak gibi
Seni yazmak, bir annenin yetim çocuğuna sarılmak gibi
Yazarım topraktan, taştan ama yazamam bahardan, çiçekten
Herkesten ne varsa, o dökülür kağıda
ben göründüğü kadarıyla bıraktığın yerde hâlâ seni bekliyorum
Gelmediğin günleri, ayları, yılları sayıyorum, en azından haber sal
Bilirim masmavi gökyüzünde uçmak farklı gelir insana
Bağırırım yükseklere senin beni anlaman boş biliyorum
Umut fakirin ekmeğidir derler, sende doymadığm ekmeğimsin
Ekmeği yerden alınır yüksek yere bırakılır, ben seni gönlümün üzerine bıraktım