Kim Bu İçimdeki Boşluk Şiiri - Leyla Bay

KİM BU İÇİMDEKİ BOŞLUK ?

Kayıtlara geç bunu abi...
Kaynağını bulamadığım,
içimde kaynayan aşkın kokusu var burnumda...
Biri var abi...biri var,
Yani yüzünü hiç görmedim abi,
Yani hiç sarılmadım ona...ama var işte...

Garip bir vedanın sancısını ben,
Acısını şiirlerim çekiyor.
Abi be!
Git demedi
Bitti demedi
Buraya kadar demedi,
Hoşça kal demedi,
Dostça kal demedi abi!
Veda etmedi,
elveda demedi,
Vedasız bir elvedanın koynuna atıp gitti!

Ben onun sesini gördüm abi...
Yüzünü duydum,
Kalbini bildim be abi,
İşte böyle tuhaf bir hâldi benimkisi...

İnsan gelmeden gider mi be abi.
İnsan yitirmeden kaybeder mi birini?
Şimdi bunu insanlara nasıl açıklayayım?

Abi bir şarkı çalıyor,
O anda ruhum göç ediyor,
Dinlerken onun yanında buluyorum kendimi,
O beni hiç görmüyor abi...

Zamanım az kaldı abi...
zaman yok.
Vakit dar gelen bir elbise!
sıkıyor bedenimi.
Ne kadar uzak görünürse görünsün ölüm!
Yine de kesiyor nefesimi.

İnsan hisseder, derler abim...insan hisseder.
O beni görmedi abi,
Duymadı,
Hiç bilmedi be abi.
O beni hiç hissetmedi,
Hâlbuki o benim yürek şehrimde en büyük hissedârdı.
Bilseydi bırakıp gider miydi aşk mirasını,
Döner miydi geriye,
Bakar mıydı perişan yüreğime...

Sesi kalbimi titretti,
Sevdası gönlümde dağlar eritti,
Sanki bir yanardağ,
Sanki bir volkandı abi...

Tam iyiyim diyorum,
Her şey bitti, gelip geçti...
Boğazıma bir yumru ,
kalbime bir hıçkırık gelip oturuyor...
Ya abi söyle Allâh aşkına söyle,
Yok hükmünde bir insan bunları bana nasıl yapabiliyor ...

Abi be biri var.
o biri hem de yok abi,
Ben var dedikçe o yok oluyor.
Külsüz, dumansız bir ateşin içine beni, atıp atıp duruyor.
Gündüz uyanmaya,
Gece uyumaya korkuyorum abi.
Günümü çalıyor,
Gece rüyalarıma dalıyor.
Bana bir zaman söyle abi,
al şu vakit senin,
Kurban olayım şu vakit senin,
onsuz şu vakit senin,
sadece senin...de be abi.

Yedi yirmi dört bu hayatı ona bahşettiysem,
Benim hayatım nerede abi...
Benim hiç bana ait bir vaktim olmadı...
İçim hem dolup taşıyor,
Hem bomboş...
Kimi zaman kendimi kovuyorum içimden abi ... öyle kalabalığım...
Kimi zaman onu kovuyorum içimden ... öyle yapayalnızım...

Abi be !
İçimde bana yer bırakmayan ne ?
Bomboş hissettiğimde, o boşluk ne,
Kim kaplıyor içimi ,
ben neden bu kadar kalabalığım...
Kim bu içimdeki boşluk,
niye böyle yapayalnızım...

Gözlerimi uyutamıyorum abi,
Şu serseri gönlümü de avutamıyorum.
Ne yerdeyim abi ,ne gökte.
Aşk uğramıamış bir toprak, bir ülke bulamıyorum adımlarıma.
Adım atamıyorum abi,
Kendimi unutuyorum da,
onu unutamıyorum.

Kalbi çok yakışıklıydı be abi,
Ruhu sırma saçlı,
Gönlü delikanlı,
Sesi yiğit,
Özü mertti.
Durup dururken niye gitti be abi niye?

Bana bir şey olursa mutlaka gelir demiştim abi.
Çok şey oldu o dönmedi.
Umut adında bir parolamız vardı onunla.
Yoksa o umut , "unut" muydu abi..
Yoksa unuttu mu beni...?

Abi be !
O her saniye benimle,
Hiç mi aramıyor kendini,
Hiç mi ihtiyaç duymuyor kendisine...
Hiç mi işi düşmüyor içine,
Hiç mi uğramıyor ruhuna...

Bazen kendimi dar ağacında sallanırken buluyorum abi.
Sanki biri gelip içimdeki dar ağacına salıncak kurmuş,
Kalbime de yağlı urganı geçirmiş,
Bir ileri, bir geri acımasızca savurup duruyor...

Bana ne oldu be abi...
Bana neler oldu ?
Ben ki herkese akıl verirken,
Bir anda akıl fukarası olup çıktım...
Aklımı çıkardım aklımın içinden,
Bir onu çıkaramadım aklımın içinden...
Şarkılara sığınan,
Şiirlerin gölgesinde oturan,
Kalemden başka arkadaşı olmayan,
İçtiği su ile bile sarhoş olan ,bir meczup olup çıkıverdim...

Abi be merak ediyorum !
Her soluğuma eşlik eden sevdası,
Nefesim kesilince,
ben ölünce de eşlik edecek mi nefessizliğime...
"Bir damla gözyaşına kıyamam" demişti abi !
Ya abi onun sevgisi ,
beni bu Dünya'nın her köşesinde ağlattı...
Gözlerim şimdi, dört bir yanı çevrili Adalar Ülkesi ,
Kendi gözlerimin içinde çırpınıp duruyorum...

Abi canlı cansız her şey mi o ya!
Gözlerim nereye baksa o,
Yüzüm nereye dönse o,
Bazen camda,duvarda,
Yerde abi, çoğu zaman da gökte.
Sanki gözlerim onun için yaratılmış,
Ruhum sanki onun için var olmuş.
Kalbim onun için atıyor,
Gönlüm bir tek ona akıyor.

Abi ya bazen içimden yoruldum diyorum,
"Sevgim, sevdam yoruldu,
Aşkım yoruldu" diyorum.
Sahi sevgi yorulur mu be abi?
Ya sevda, ya aşk? Hangisi?

İçimde bir vicdan köşesi var.
Durup durup sızlıyor,
Azap veriyor bana abi.
İnsan sevmekten yorulur mu diyor,
Çektiğim acıyı hafife alıp beni yargılıyor.
Kalemimi kırıp, urganı boynuma geçiriyor.
Ruhum yeryüzüne değil, o yârin yüzüne doğru çekiliyor.
Ben ölüyorum abi...ben... ölüyorum...