Kim Bu Çuha'nın Sahibi?

Bir çiçek duruyordu orda
Pencere-i azamın önünde dışarı bırakılmış
Ağzını açmış kelam etmek ister gibi bakıyordu
Belli ki birşeyler diyecekti
Lâkin duyuramıyordu sesini münferid Çuha
Ya susuzdu ya da üşüyordu
Biraz bekledim belki konuşur diye ama sessizdi
Yanına gittim boynunu büktü
Kimdi bu Çuha'nın sahibi?
Zavallı Çuha belli ki çok üşümüş, susuz kalmıştı
Ama o bir kış çiçeğiydi
Nasıl üşür nasıl boynunu bükerdi?
Zavallı Çuha kendi mevsiminde bile boynu büküktü.
Kimdi bu Çuha'nın sahibi?
Çiçeklerin açtığı yerde umutlarda canlanırdı
Çuha umutsuzdu
Belli ki birini bekliyordu ama boynu büküktü
Kim bu Çuha’nın sahibi?
Bir gâmı vardı lâkin pinhar eyler olmuştu
Susar susar figan eylerdi
Figan eylemek olmaz!
Kimdi bu Çuha’nın sahibi?
Bütün çiçekler içerde, bir Çuha pencere-i azamın dışındaydı
Ona mı kızmıştı?
Bütün pencereler açık bir o pencere kapalıydı
Ona mı kırılmıştı?
Belki de yağmurda ıslanan güzel günlerini özlemişti
Boynu bükük Çuha güneş ile birlikte dönüyordu arz-ı azama
Çuha kışı değil, yazı seviyordu
Hiç görmediği bilmediği yazı
Tıpkı hiç kokusunu almadığı insanın kokusunu özler gibi
Çuha yazı özler yaz çiçeği olmak isterdi
Ama olamazdı
Çünkü; kış çiçeği olmayı o seçmemişti
Hiç bilmediği mevsimi tahassür eylerdi
Bir gâmı vardı pinhar eyler olmuştu
Susar susar figan eylerdi
Figan eylemek olmaz!
Kim bu Çuha'nın sahibi?