bir çift kömür karası gençliğim
asıldığım küreklerde yorulan
geçemediğim kader denizinde boğulan
bir çift yün çorap
bir çift kol düğmesi
senden kalan
elbette yarışmayacağım duygularımla
eskiden olduğu gibi
inkar etmeyeceğim
belki de hiç gülemeyeceğim
kahkaha atamayacağım
kim biliyor
kim keşfetmiş aşkı
kim kanıtlamış saflığını
kim ise, neredeyse
her neyse
metaforlarla taçlandırıyorum gidişini
deniz oluyorum
ipine dolanmış bir uçurtma
yatağının kenarında
gel ıslan benimle
çöz ilmeklerimi
ne olur devam etmemi isteme
sen bir gittin
şimdi baktığım her yer sen
beklememi dileme
sen bekle beni
neredeysen
özlemek istemiyorum
genişçe bir yer ayır bana
mermerler üzerinde
üşüyen ruhuma
07/05/2007 İzmir
KAV! L Dergi 9.sayı
Kayıt Tarihi : 24.1.2010 22:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
07/05/2007 de yazılan şiirimin, şu güne dek saklanmasının haklı bir nedeni yok, olamaz! sağdan soldan bulan dostlarım bir videoya çevirip yaymışlar, sağ olsunlar... sahiplenmenin zamanıdır artık! çünkü tarihinden bile eski yaranın tezahürü olan şiir, şimdi baktığımda eskisi kadar acıtmıyor ya kabuğum taşlaştı ya da ben büyüdüm ve kirlendi dünya... Aşk ile... Taner KORKMAZ
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!