Kim bilir yağmur yıkar her şeyi

bir gemi düşün okyanusun ortasında
denizi yırtarak ilerliyor,
bir kuş; sakin, inişe geçmiş
güneş kanatlarını yakıyor
aydınlık bir sabahın ortasında
yağmur usulca yağıyor
her şey sessiz bir piyanodan akıyor odaya

zaman kavramını yitirmiş
penceremde kayıtsızlık asılı
net değil manzara
çıkıyorum dışarıya
karlar erimiş
çamur hayatın gerçeğini yansıtıyor

yürürken herkes sarhoş,
yürürken herkes karmaşık
ağaçların dalları yapraksız, kahverengi
garip kargalar,
bir Hitchcock filminden fırlamış gibi
sert, metalik bir hal alıyor her şey
ve olabildiğine gri
kim bilir yağmur yıkar her şeyi