Kim Bilir Bir Gün.. Şiiri - Aziz Kerem Tuna

Bir mahremiyeti var seni sevmenin,
Adının bir örtüsü var dilimde.
Olmayacağını bile bile,
Seni biriktiriyorum gizlice.
Şiirler yazıyorum sana,
Büyük ihtimalle okumayacağın,
Okusan, sana yazıldığını anlamayacağın.
Bir ilkokul çocuğunun,
Defterin arkasına yazdığı,
Yazılana okumak istediği,
Ama hiç okuyamayacağı şiirler gibi.
Olmayan bir insana şiir yazmak ne kadar zor,
Onu anlatamamak,
Saçlarının karanlığını,
Parlayan gözlerini,
Hep gülen yüzünü,
Ama sen yoksun.
Bir şiir yazıyorum sana,
Sadece ben okuyayım istiyorum,
Senden bana kalan tek şey olsun,
Ama daha adını bile anamıyorum,
Ya da anlatamıyorum kim olduğunu.
Evet,
Korkuyorum,
İsmini anacağım,
Büyü bozulacak,
Ben aşkın girdabında kaybolacağım,
Boğazıma yosunlar tıkanacak.
Eriyecek uzun çabalarla inşa ettiğim duvarlarım,
Ben öyle korumasız, savunmasız,
Yapa yalnız kalacağım.
İnsanlar konuşacak çevremde,
Yüzüm hala gülecek belki de,
Ama bir daha kapanmayacak bir yara bırakacaksın bana,
Biliyorum.
Bu son kapının yerine duvar öreceğim bu sefer,
Tüm yasak girişlerin cezası giyotin olacak,
Büyük saray burçları gibi heybetle duracağım,
Esen rüzgarın önüne,
Yek pare bir duvar, kapısı olmayacak,
Zayıf noktası kalmayacak.
Eğer anarsam bir kez adını,
Sökemem dilimden bir daha,
Bir şarkı olamam senin dilinde,
Bir melodiyi sırtlanıp uçamam seninle Kaf dağını ardına,
Sen gözlerini kapatmışken,
Yetmez gücüm bunlara.
Bir gün senin gözlerin de düşerse benim yoluma,
Kim bilir bir gün…