Kim bilir !
Hangi vuslatın kaçıncı yalnızlığıydık.
Bak İşte kuşlarda terketti,
Acının yorgunluğu düşen bu kenti.
Oysaki !
Derin uçurumların/affı olmayan günahların ve kederli bakışların alnında parıldayan nakışlarıyıdık.
Asılmış boynumuza kızgın bir halka !
Ne zaman sana doğru koşmaya çalışsam,
Ne zaman seni sevdiğimi haykırıp, tabuları yıkmaya kalksam,
Hiç şansım olmuyor bitip tükenmekten başka.
Vazgeçmeyide bilmiyorum !
Düşüyorum/tökezliyorum,
Yorulup zaman kaybediyorum,
Ama umudum var “bir seni seviyorum” yetiyor İşte,
Ve her düşüşte yeniliyorum...
Elbet kazanacağım,
Elbet seni birgün mutlaka.
Kayıt Tarihi : 15.12.2020 06:15:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!