Kim Bilir? Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Kim bilir, içimde bir yüreğin çocuk gibi ağladığını?
Gözyaşları döküp durduğunu bir köşede?
İki elini göğsüne bağladığını öksüzler misali?
Kim bilir, yanıp kavrulduğunu alevler arasında?
Sine denilen şey camdan değil ki;
Şunun şurasında.

Bir ben bilirim yüreğimin neler çektiğini,
Nice bir sellere kapılıp sürüklendiğini,
Nice bir yanıp kavrulduğunu alevler arasında,
Dumanının nice bir göklere yükseldiğini,
Küllerinin nice bir Kerem ‘leri tutuşturduğunu,
Bir ben bilirim bu kara başımla,
Gözlerimdeki bu kanlı yaşımla
Bir ben bilirim
Ve ben, bir elkızının ardında yıllar yılı
Ölüp ölüp
Dirilirim.

Ne hayalini tutup silebilirim gözlerimden,
Ne zerrelerimden kokunu,
Ne sesini kulaklarımdan,
Ne o körpe ellerinin temasını, ellerimden,
Bir ömür yerine binlerce ömür geçip gitse
Üzerinden.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 79-80/100)