Kim Bilir Şiiri - Emre Ekiz

Zaman akarken hızla, hiç olmadığı kadar,
Durup bir an olsa düşünmeye fırsatım,
Geçse gözümün önünden tüm yaşadıklarım…
Çağlayan o nehirden çekip alsam zihnimi,
Belki de bulacağım esas gerçeği,
Kim bilir…

Kaç gönül kırdım belki farkında olmadan,
Kaç defa isyana düştüm bilinçsizce…
Ağzımdan çıkanı duymuyorken kulağım,
Kaç yüreği soldurdum anlamadan…
Aldırışım onlarca kez devre dışı kaldı,
Oturup da düşündüm mü hiç,
Neydi sahiden yaşamanın amacı…

Dedim ya, oturup bir düşünsem diye,
Konuşmasam, sussam sadece…
Aklımın süzgecini mi değiştirmem gerek,
Yoksa kalbimin aynasını mı…
Fakru zaruret içinde yüzen benliğimi,
Bulsaydım hakkıyla daha ne isterdim…
Benliğimden beni atıp,
Bana hayat katanı bulsaydım,
Kalbimle, zihnimle, cümle zerremle…

Bir kere de bilmediğimi bildirebilsem nefsime,
Ağalık yaparken her şeyi biliyormuşcasına…
Konuşurken düştüğüm bataklığı bilsem,
Susabilsem ya da Hakk’a dair konuşsam,
Konuşurken Hakk’ın deryasına dalsam,
Unutsam nefreti, hamaseti, husumeti…
Bıraksam Hakk olmayanın peşini,
Belki de bulacağım gerçek beni…

Ölüm varken bana benden daha yakın,
Nedir bu dünyanın anlaşılmaz hırsı…
Buldum mu hiç bunu düşünme fırsatı…
Sordum mu nedir bu dünya tamahı…
Zaman akarken hızla, hiç olmadığı kadar,
Durup bir an olsa düşünmeye fırsatım,
Geçse gözümün önünden tüm yaşadıklarım,
Anlarım ki bir kuru hayale dalmışım…
Gerçekleri hep ben bilirim sanmışım…

Bu dünyada onca bilgi yükü taşıyorum,
Her şeyi bileni unutarak yaşıyorum…
Bu mudur gerçekten yaşamak demek?
Sürekli çaba ile bir yerlere gelmek…
Peki ya Hakk katında nerede duruyorum?
Sonsuzluğa giden yolda ne yapıyorum?
Yapıyorsam bir şeyler, dünya hırsı bulaşmadan,
Nasip olur belki bir gün ivazsızca yürümek,
Hakk’ın huzuruna alnı ak varabilmek…
Kim bilir…