Kim Bilir? Şiiri - Urungu Şad

Bir yıkım gecesi bu gece...
Tanık olacak buna her hece...
Çünkü; çünkü benim yaşadığım hayat bir bilmece;
Sol yanı boş,
Sağ yanı hoş bir hece...
Ve ben sesleniyorken gökyüzüne:
'gel de kurtar' değil! salın gök maviden de bana eğil, bak gözlerime, çat kaşlarını, yak yarınları...
Olmayanları!
Olan acı, ulan acı!
Ben biliyordum sana iyi gelen ilacı...
Ama bilmiyordum bunun böyle olacağını...
Esir edeceğini beni, kesip biçeceğini hayâlleri, asıp gideceğini o günleri;
güzel günleri,
geleceği,
güzel geleceği...
Ya ne yapmalı sevdiceği?
Sallandırmak gönül ağacı'nda?
Yer vermemek yarınlarda?
'Yeter! ' demek olanlara ve susamamak umutlara?
Ve susuz kalmak...
Yanmak olabildiğince,
kurumak
ve muhtaç kalmak bir damla son'a...
Ben böyleyken umrunda olmayana...
Gözlerini kaçırana,
benden!
Başkasına sarılana,
benden!
Diyeceğim var; ama kalpten!
Gün olur belki o gün,
o gün'e kavuşur,
saçların rüzgarla değil,
ellerimle savrulur
ve o gün, hani o benim beklediğim gün,
belki bir gülüş gözlerimde,
belki bir ölüm cân bulur gözlerinde...