Kım bakacak Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Bana kim bakacak daha.
Bunca yokluk içinde.
Herkes unutmuş kendi, kendini.
Giden gitmiş.
Yol boş.
Bana kim bakacak daha.
Nem kaldı bakılacak.
Her yanım yok,
her yan yokluk .
Rüyalarım bile yok.
Yokluk, sarıyor her yanı utanmadan.
Utanma.
Utanma diye bi şey kalmadı daha.
Ölü ceninler sarıyor her yanı.
Tanıdık, tanımadık.
Kim bakacak daha.
Suratlar asık.
Gülenler yine gülüyor durmadan.
Utanmadan
Hinlik her yanda hinlik.
Kim, kime bakacak. Ki.
Kim?
Bakılacak ne kaldı ki daha, dallarda yapraklarda sararmada.
Bir kedi, bir köpek sevdası.
İntikam alırcasına.
Salıyorlar salyalarını zehirli.
Bu ne hikmet,
Bu ne hikmet...
Her günü ap ayrı bir rezilliği tanrı görmezden geldi.
Bana kim bakacak ki.
Bakılacak neyim kaldı. Ki.
Kap karanlık bi gelecek.
Gelecek, gelecek
Nasıl nerde gelecek.
Ne değişecek,
Nasıl değişecek.
Bülbül mü kaldı.
Yuvasında ötecek.
Düşünme.
Düşünme ötesine taşındı düşünce.
En tehlikeli şey.
Düşünme.
Bana kim bakacak daha.
Düşünce bu boşluğun içinde,
Kaybolup gidiyoruz.
Seyret ölü ceninleri gecelerde, gündüzlerde.
Gelecek günler aydınlık olacak diye,
Gez dehlizler içinde.