kimsesizce kokluyorum soyduğun portakal kabuklarını
saçlarım ağarmış ve yüreğimin meskun yerlerinde segah makamında bir şarkı çalıyor
korkusuzca yıkamaya yelteniyorum kan kokan çıkmaz sokağımızı
kilitli bir kapıdır şimdi bizden artakalan
bu matem dolu şehrin kalbinde
ilk günün heyecanını yaşayarak
sessizce dağılıp gidiyorum heybenden
kanatlarımdan vurulmuş gibi
ve kutsal bir sancıdır
umutla deşen hekimin neşteri
soyunurken yaralarını
yaşatırken en derinini görebilmesi
Kayıt Tarihi : 2.7.2024 23:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!